کاش عملیات چریکی چمران فراموش نمی شد.

کاش!باکریها وزین الدینهااز یاد نمی رفتند.کاش طنین صدای شهید اوینی را با صدای نرده مایکل جکسون عوض نمی کردیم.

دیگر کسی وقت ندارد به سیلی خوردن حضرت زهرا(س)فکر کند.هشدارهای رهبری را جدی بگیرد.

همه،عشق شهدا را از یاد برده اند وعشق را از فیلمهای هندی یاد می گیرند .

کاش مردهایی که غیرتشان را گم کرده اند،به اندازه دفتر چه بیمه شان یا به اندازه کوپنشان برای پیدا کردنشان به دست وپا می افتادند .

صدای اهنگهای بندری انقدر بلند است که فریادهای حاج همت در لابلای نیزارهای هور می ماند وبه گوش نمی رسد.

مردم به استراحت پس از جنگ پرداخته اند . انصاف ها چرت می زنند و وجدانها،انفولانزاگرفته است و تابوت عاطفه بر زمین افتاده ومانده است.

عزیزان؛ اینک من وتو در فردای شهادتیم وشهیدان به خوبی از عهده امتحان بر امدند .

اما اکنون سخن این است که ما چه کنیم؛

در برابر این همه ایثار وجانبازی. در این امتحان جمعی عاشقانه،جان سپردندوپروانه وار سوختند.

ما چه کنیم با این همه ....ایثار وجانبازی!....

یالثارات