دکتر مرتضی رضایی:احمد کاظمی همان روز خودش را به سرعت به فرودگاه بم رسانده بود. تمام امکانات هوایی ، از هواپیما گرفته تا هلی کوپتر نیروی هوایی سپاه را به منطقه برد ودر ان جا مستقر شد وبه سرعت به تخلیه مجروحان پرداخت بیش از ده هزار نفر مجروح را به بیمارستان های تهران ،کرمان، اصفهان وسایر شهرستانها رساند وجان هزاران نفر را نجات داد. روز دوم زلزله بم ، مرتب با خلبان وکادر پرواز از یک طرف وامداد رسان در باند از سوی دیگر صحبت می کرد .چهره خسته او حکایت از بی خوابی می کرد.شب در یکی از چادر های کنار باند چندساعتی خوابیدم .قبل از نماز صبح بیدار شدم ،نگاهی به باند کردم ،دیدم هنوز احمد در حال کار کردن است.

او قهرمان گمنام بم بود                                                  

واینک من می گویم :او بعد از جنگ ،به دنیا دل نبست او سنگرخود را رها نکرداو خدمت را فقط در جنگ ندانست بلکه این راه را ادامه داد.او نردبان شهادت به سوی آسمان را پله پله پیمود. پس نگوییم نردبان نیست نردبان هست ما خود او را گم کرده ایم .              

عاشق شهادت باید امتحان دهد ازمایش شود ایا واقعا لیاقت شهادت را دارد یا ندارد فقط همین که بگوییم عاشق شهادت وامام حسین(ع) هستیم که شهید نمی شویم.شهادت لیاقت می خواد شهادت از خود گذشتگی می خواد ودر راه خدا گام برداشتن می خواد دوری از منکرات می خواد نه پست ومقام...