باز دلم هوای شلمچه کرده است.باز از فرسنگها راه برای بوی خاکریزهایش مستم می کند.باز زوزه جانسوز غروبش در گوشم می پیچد. باور کنید خودم هم دیگر خسته شده ام . همین که می اییم نفسی بگیریم تا با شهر بسازیم همین که ارام ارام به زندگی روزمره دست اخوت می دهیم نمی دانیم چه می شود که درست هنگام هنگامه انجا که می رویم تا خط جدیدی را در دلمان رقم بزنیم به سراغمان می اید

خدایا!چاره ای راهی درمانی...

خودمان میدانیم که یک بیابان وچند خاکریز ویک غروب نمی تواند اینچنین هستیمان رابه بازی بگیرد که بیابان زیاد است و.....

قربان ان نمازی که در سنگر شروع می شود ودر بهشت به اتمام میرسد

قربان ان خاکریز که خاکش باخون پاک شهیدان ممزوج شده که بوی عطر ان پیراهن یوسف برای بیداری چشم بسیجیان یعقوب صفت است

اگر اینقدر از شلمچه می گویم برای این است             که اینجا یعنی در شهر حماسه نیست

شایدشنیده ایدکه چند بار شهدا دسته جمعی از جبهه بر گشتند اینها باهم عاشورابه پا می کردند.ولی شما دوستان نمی دانید به ما چه می گذشت

((یک عصر جمعه  خیابانهای خلوت ودکانهای بسته ورادیو تلویزیونهای خاموش.))

برای این است که عزیزان دلم تنگ شلمچه کرده است ودارم دیوانه می شوم برای این است که وقتی بر خاک شلمچه بوسه می زنم گوئی بر دیوار کعبه بوسه می زنم همه چیز برایم مهیا بود

بارها وبارها به خودم می گفتم حسینی سفره را جمع  می  کنند                                           

 ای مردم ما هم خواهیم رفت شما می مانید ویاد شهیدان

                                                                                                      خاطرات از یک رزمنده