دکتر مرتضی رضایی:احمد کاظمی همان روز خودش را به سرعت به فرودگاه بم رسانده بود. تمام امکانات هوایی ، از هواپیما گرفته تا هلی کوپتر نیروی هوایی سپاه را به منطقه برد ودر ان جا مستقر شد وبه سرعت به تخلیه مجروحان پرداخت بیش از ده هزار نفر مجروح را به بیمارستان های تهران ،کرمان، اصفهان وسایر شهرستانها رساند وجان هزاران نفر را نجات داد. روز دوم زلزله بم ، مرتب با خلبان وکادر پرواز از یک طرف وامداد رسان در باند از سوی دیگر صحبت می کرد .چهره خسته او حکایت از بی خوابی می کرد.شب در یکی از چادر های کنار باند چندساعتی خوابیدم .قبل از نماز صبح بیدار شدم ،نگاهی به باند کردم ،دیدم هنوز احمد در حال کار کردن است.

او قهرمان گمنام بم بود                                                  

واینک من می گویم :او بعد از جنگ ،به دنیا دل نبست او سنگرخود را رها نکرداو خدمت را فقط در جنگ ندانست بلکه این راه را ادامه داد.او نردبان شهادت به سوی آسمان را پله پله پیمود. پس نگوییم نردبان نیست نردبان هست ما خود او را گم کرده ایم .              

عاشق شهادت باید امتحان دهد ازمایش شود ایا واقعا لیاقت شهادت را دارد یا ندارد فقط همین که بگوییم عاشق شهادت وامام حسین(ع) هستیم که شهید نمی شویم.شهادت لیاقت می خواد شهادت از خود گذشتگی می خواد ودر راه خدا گام برداشتن می خواد دوری از منکرات می خواد نه پست ومقام...

نخلستانهای خرمشهر در سکوتی خوشایند تجربه حیات را مبادله می کردند نسیمی از سمت اروند هر صبحگاه زلف نخلها را شانه می زد وکارون با همه غرورش سر در اغوش خرمشهر فرو میبرد دشت هر چند بر اثر هرم گرما پیشانی چروک کرده بود اما خنده از لبانش می بارید وبر مرزدارانی که هر صبح به دیدارش می امدند فخر می فروخت.

و.....ناگهان نعره گلوله های متجاوز سکوت نخلستان ها را به هم زد قامت گلدسته های شهر را شکست خیابانها رنگ خون گرفت وپوتین متجاوز بر نقشه شهر لکه ای بزرگ انداخت پیران قد خمیده که در داغ فرزندان خمیده تر شده بودند مجبور به ترک خانه وکاشانه شدند و(خرمشهر خونین شهر شد)

اما طنین مستانه حرامیان در خانه های خرمشهر دیری نپایید وبغضهای فرو خفته در اراده ای مصمم گرد امد ومسافران گمنام از هر سو عزم شهر اسمانی کردند

اینگونه بود که خونین شهر بار دگر خرمشهر شد ومغرور وسربلند از غیرت جوانان میهن سر به اسمان می ساید

 واینک خرمشهر لبخند بزن که لبخند تو گلی زیباست

شهری که خرمی آن از خون شهیدان است.

خرمشهری که در کوچه هایش حس غریبی است بال زدن ملائک را می شود احساس کرد. هنوز صدای جهان ارا به گوش می رسد صدای ضجه زنان وکودکان صدای شلیک گلوله وخمپاره   کوچه های خرمشهر ما را به یاد کوچه های بنی هاشم می اندازد

کسانی که با پهلوی تیر خورده   صورت سیلی خورده تکیه بر دیوار زدند.

خیابانها وکوچه های این شهر با خون شهیدان مطهر شده است هنوز مسجد جامع خرمشهر غربت دعای کمیلش و دیوار های زخمی اش همه داغدار کبوتر های خسته وخونین بال شهرند

واینک ای خرمشهر لبخند بزن که لبخند تو گلی زیباست

- یک شهید پیدا کردیم طرف های سه راه شهادت ،هیچ چیزی همراهش نبود .نه پلاک ،نه کارت شناسایی.فقط یک قمقمه همراهش بود پر آب .

روی قمقمه چیزی نوشته شده بود،قمقمه را شستیم تا بتوانیم بخوانیم .نوشته بود

( قربان لب عطشانت یا حسین)

- بک پسر بچه دیدم افتاده بود گوشه سنگر .کنارش نشستم بهش گفتم وایسا،الان برات آب می آورم .دستم را گرفت گفت: نه حاجی،آب می خوام چه کار؟فقط برو از اینجا .اصرار کردم که نه،حتما آب می ارم .باز گفت:(آب نمی خوام برو....نگا کن الان که آقا می آد،اگه تشنه ام نباشه،چه جوری تو صورتش نگا کنم؟)

- چند تا شهید توی اردوگاه بودند،از آنهایی که توی اسارت شهید شدند.رفتیم مرتبشان کنیم وبگذاریمشان یک گوشه .زیر بغل یکی شان را گرفتم که بلندش کنم دیدم روی دستش چیزی نوشته ،دستش را آوردم بالا ،نوشته بود ،(مادر ،از تشنگی مردم).

- سوار بلم بودیم ،از شناسایی برمیگشتیم رضا دشتی زخمی شده بود خون ریزش شدید بود آب می خواست وما آب نداشتیم از آب شط هم که نمی شد بهش داد

رضا بین آن همه آب ،وسط رودخانه تشنه شهید شد.

-قمقمه اش هنوز آب داشت نمی خورد از اول کانال تا آخر کانال هی میرفت ومی آمد ولب های بچه ها را با آب قمقمه اش تر می کرد .ریگ گذاشته بود توی دهانش که خشک نشود وبه هم نچسبد.

- بچه که بود توی هیئت سقایی می کرد عراقی ها گرفتنش بعد از چند روزمحاصره وبی آب وغذایی زجر کشش کردند .به دست وپایش تیر زدند  یک صبح تاظهر،( گفت:آب ...تا شهید شد)

کتاب روزگاران

شلمچه،فکه،اروند،طلائیه،...مهمانی خوبی است . دلمان حسابی از حضور جاری شهدا سیراب می شود. شاید حتی به خواب هم نمی دیدیم که روزی زائر اسمان بشویم وجرعه جرعه شهود از دست زندگان جاوید بنوشیم . اما وقتی نور دعوت شهدا که به ادرس دل بی قرارمان پست شده بود ،رسید وتمام وجودمان را عطر یاد شهدا پر کرد چشمانمان را باز کردیم ودل های کویریمان را دیدیم که به زلال یاد شهیدان دخیل بسته اند .

                                  بچه ها  تحویل   سال          یادش  بخیر  شلمچه

                                 چیده بودیم تو  سفره           سربند و یک   سرنیزه

                                  بچه ها خیلی گشتن           تو جبهه سیب نداشتیم

                                  بجا ی سیب تو سفره          کمپو تشو    گذاشتیم

                                  تو اون سفره گذاشتی       یه کاسه سکه وسنگ

                                  سمبه به جای سنجد         یه     سبزه   رنگارنگ

                                  اما یه سین کم  اومد          همه تو  فکری    رفتیم

                                  مصمم   و   با   خنده          همه  یک  صدا   گفتیم

                                  به جای هفتمین سین        تو سفره سر می زاریم

                                  سر کمه هر چی داریم        پای   رهبر   می زاریم

روزها سراسیمه از کنار یکدیگر گذر کرده اند ماه ها شتابان از پس هم نمایان گشته اند و اکنون سال ها گذشته است از روزی که مردان جهان ارا قفل درهای خرمشهر را شکسته اند ، از روزی که دهلاویه با نام چمران شهرتی جهانی یافت

و از روزی که دوکوهه نشان همت را به سینه آویخت اما هنوز هم سرزمین خاک و خاطره و میزبان خیل بیشمار مشتاقانی است که از رهگذر وصال با آن تربت عاشورایی بی قراری می کنند

شهر نشینانی که در دیارشان ارامش وجهی تعریف نشده دارد و قرار کلید وازه ای گمشده با مفهومی گنگ و نا آشنا است جماعتی که حتی به لحظه ای خرازی را درک نکرده اند بصیر را ندیده اند و صدای زین الدین را از ان سوی بیسم ها نشنیده اند

اما قصه ی رشادت هایشان را از برند و امده اند تا حبل المتین ارادتشان را به لحظه های سبز .... خاطرات ....شهدا ....گره بزنند

لعابهای دروغین شهر را در زلال معنویت جبهه ها شستشو دهند و مهر دل را از هر آنچه قید و  قیومیت و حاکمیت است رهایی بخشند

ای راهیان زیارتتان قبول ...نشود بار دیگر لعاب های شهر شما را اسیر کند ... همانطور خاکی بمانیم.